Over schrijven, zachte grenzen, zot doen en uitnodigingen.

Schrijven en schilderen waren er altijd — twee vormen van dezelfde innerlijke beweging, sporen van mijn pad.

In deze eerste blogpost kies ik ervoor om mijn binnenwereld te openen.

Zonder uitleg, zonder lawaai.

Niet omdat ik moet, maar omdat ik niet anders kan.

Taal wordt hier geen verklaring, maar een ademhaling —

voor mij, en voor wie zacht wil meereizen.

Schrijven was er altijd al, net als schilderen.

Ze kwamen uit dezelfde bron – verschillende talen voor dezelfde beweging.

Soms schreef ik bladzijde na bladzijde in mijn dagboek.

Soms op de achterkant van een tekening of een los vel papier.

Vaak schreef ik in mijn hoofd, zonder dat er letters op papier kwamen.

Ergens wist ik: dit gaat niet alleen over woorden of beelden. Dit gaat over herinneren wie ik ben. Over mogen zijn wie ik ben. Over sporen trekken in wat anders misschien te snel zou verdwijnen.

Deze blog – of liever: deze ruimte – is niet gemaakt om te overtuigen. Ze is gemaakt om te delen. Voor mijzelf, in de eerste plaats. Als sporen van een pad.

Als adempauzes.

Als terugblikken.

Als verankering.

En als uitnodiging, voor wie geraakt werd door mijn werk en wil voelen van waaruit het groeide.

Niet om het werk uit te leggen. Maar om het grond te geven. Diepte. Een zacht fundament.

Soms zullen de teksten stil zijn. Soms ongepolijst. Soms helend. Soms verwarrend.

Want ik beloof geen afgerond verhaal. Ik beloof alleen oprechtheid.

Ik beweeg niet naar meer zichtbaarheid (op bijvoorbeeld sociale media), wel naar meer waarheid – en daarin wil ik gezien worden,

of nog beter: daarin laat ik mezelf zien.

Er is geen grens tussen wat ik schilder en wat ik schrijf. En toch is grenzen stellen iets waar ik vandaag intens mee bezig ben.

Lange tijd was ik grensloos. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het me werd aangeleerd als de veilige weg. Om aardig gevonden te worden. Om te passen. Om niet 'zot' te doen.

“Doe maar gewoon, dan doe je al zot genoeg.”

Dat zinnetje – ik hoorde het zo vaak –

kleineerde zonder dat het luid was. Het snoerde mijn ambitie in alle stilte en subtiliteit. Het maakte grootsheid tot iets ongepast. Tot iets gênants.

Dus hield ik mijn drang om te schilderen, mijn meisjes (en daarmee ook mezelf) verborgen.

Mijn dagboeken geheim.

Mijn gedachten redelijk ‘redelijk’.

Vandaag kies ik ervoor om te delen. Zonder verplichting. Zonder geroep.

Met stevigheid. En zachtheid. Want ook grenzen mogen zacht zijn. Zeker die tussen mij en de wereld. Stevig en zacht.

Ik hoop dat deze plek voor jou, jij die hier nu leest, een rustpunt mag zijn. Een opening in mijn binnenwereld, die jou misschien helpt je eigen ruimte zachter te bewonen.

Of je stil meeleest of iets terugstuurt – alles is goed. Je hoeft niets te doen. Ik wil je alleen uitnodigen te voelen wat blijft hangen.

En wie weet, wordt deze plek ooit een boek (want ja, ik durf eindelijk groots dromen en doén).

Of blijft het gewoon wat het nu is: een zachte plek om af en toe te landen.

Katarina